Lumpiang Hangin

Sa pagkabagot noong isang alas-dos nang hapon

Humiling ang isip ko ng kaunting atensyon

Kaya’t suot and kupas na damit at tsinelas

Kahit hindi ko alam kung saan, naisip kong maglakad.

Minsan hindi sa pagpaplano makahahanap ng solusyon

Hayaan na lang natin ang paa’y mahapo

O makakuha ng ideya sa pagsosolo

Makahanap ng lugar ang modernong bandido

Nakailang kanto pa lamang

Mga mata ko’y naumay agad

Sa halos dalawang dekadang paghakbang

Iisang tanawin pa rin ang madaratnan—

Ang tindahan ni Lola Baneng sa labas ng eskinita;

Sa aming lugar siya ang Panginoong May Lupa

Kahit sa katandaan naaninag pa rin ang ganda

Ngunit sabi ng ilan ay tumanda nang dalaga.

Ang kapilya kung saan ako lumaki

Makita ko agad sa aking pagtawid

Kilala ako nang lahat ng pumupunta dito

Mula bata, hatak-hatak ni nanang tuwing Linggo.

Kumaliwa sa katabing kabahayan

Naglakad kahit pudpod na ang swelas

Dito raw matatagpuan ang tindahan

Nahahanap ang masasarap na lumpia.

Sa pakiramdam ko’y hindi naman ako pagod

Ngunit tila ang dila’y nais na ring magtrabaho

“sige na nga”, utal sa sarili

Hinatak ako ng aking paa sa isang lamesang may tabing

“oh, ikaw na ba yung anak ni Ralf?”

Dalaga ka na ah! Bulalas ng isa.

Anong gusto mong bilhin? Nagugutom ka ba?

Isa pong samalamig, at isang lumpia.

Ilang taon ka na iha? Anong year mo na?

Hindi sila magkamayaw sa kanilang bisita.

Kamukha ko daw si papa, sabi nang lahat.

Lalo na’ng dalawang tindera sa aki’y tuwang-tuwa.

Masarap ang samalamig;

Matamis, maraming sago

Malamig, maraming yelo

Sa ginaw ay parang lumuluha ang lalagyang supot

Pagkagat ko sa lumpia

Ako ba’y iiling o tatawa?

Sabay sa pag nguya ibinaling ang tingin

Ang hindi ko nabasa sa karatula’y “Lumpiang Hangin”.

Para saan pa ang suka kung wala namang toge?

Bakit hindi ko nasulit ang tangan kong bente?

Naisip ko tuloy na lugi ako sa dose

Balat lamang ang aking nabili

Hindi na ako nakinig sa kanilang bali-balita

Sa likot ng isip tinitigan ko ang Lumpia

Bakit nga ba binibenta ang Lumpiang Hangin?

Nakabubusog ba ang balat kong nakain?

Kung nagsasalita lamang ang Lumpiang Hangin

Kakausapin nya ako’t manghihingi

Ngunit wala ako ng kanyang hanap na toge

Na pupunan sa kanyang pagkakakilanlang pagkain

Kung makikipag-usap ito, siya’y tatanungin ko rin:

Anong pakiramdam nang wala kang silbi?

Patuloy kang ibebenta sa ilan

Ngunit alam ng lumpia na sila’y nadadaya

Sa malutong na balat at walang lasang harina

Sa taglay na lutong may mga nabubulag

Pagkatapos ng magandang usapan

Hindi ko nasabing ako’y nadismaya

Salamat na rin sa lumpiang walang laman

Naisip kong ako’y katulad rin pala nya.

Lumakad muli at nagmasid

Bukas ang isip ngunit mga bibig ay pinid

Hindi ko nasabing wala akong napala

Sinalubong ako sa kalsada ng libu-libong ideya.

Pagdating sa bahay naupo sa isang lamesa

Kumuha ng papel, inihayag ang karanasan

Masaya, dahil muli napagbigyan ko

Natalo ang pagkabagot noong isang alas-dos nang hapon.